Gud signe vårt dyre fedreland

 

Gud signe vårt dyre fedreland

og lat det som hagen bløma.

Lat lysa din fred frå fjell til strand

og vetter for vårsol røma.

Lat folket som brøder saman bu,

som kristne det kan seg søma.

Vårt heimland lenge i myrker låg,

og vankunna ljoset gøymde.

Men, Gud du i nåde til oss såg,

Din kjærleik oss ikkje gløymde;

Du sende ditt ord til Noregs fjell,

Og ljos over landet strøymde.

Og Noreg det ligg vel langt i nord,

Og vinteren varer lenge;

Men ljoset og livet i ditt ord

Det ingen kan setja stenge.

Om fjellet er høgt og dalen trong,

Ditt ord heve då sitt gjenge.

So blømde vårt land i ljos og fred,

Det grodde so grønt i lider,

Men atter seig natt på landet ned

Med trældom og tunge tider.

Og folket det sukka etter ljos,

Og du lyste opp omsider

Og morgonen rann, og mørkret kvarv,

Som lenge vår lukka skygde.

Du atter oss gav vår fridomsarv

Og honom i trengsla trygde.

Du varna vårt folk og gav oss fred

Og landet med lov me bygde.

Vil Gud ikkje vera bygningsmann,

Me fåfengt på huset byggja.

Vil Gud ikkje verja by og land,

Kan vaktmann oss ikkje tryggja.

Så vakta oss Gud så me kan bu

I heimen med fred og hyggja.

No er det i Noreg atter dag

med vårsol og song i skogen.

Om sædet enn gror på ymist lag,

det brydder då etter plogen.

Så signe då Gud det gode såd

til groren ein gong er mogen.

(Tekst: Elias Blix)